روح من مدتهاست آواره و سرگردان است!
دیگر همراهی ندارد...

همه تنهایش گذاشته اند ، تنهای تنها

روحی خسته سوار بر جسمی بی جان...

کاش کسی بود که حرفهایش را می فهمید

کسی که غم هایش را پاک می کرد و طرح شادی می کشید.

روح من تند و تند گذشته اش را ورق می زند ، اشتباهش کجا بود؟!

کجا بود که زندگی اش نابود شد؟!

باید به دنبال ردی از شادی باشد

به دنبال امید...

نوشته شده در شنبه 89/6/13ساعت 3:17 عصر توسط گمنام نظرات ( ) | |